2011 သႀကၤန္သံခ်ပ္

http://player.soundcloud.com/player.swf?url=http%3A%2F%2Fapi.soundcloud.com%2Fplaylists%2F692660&show_comments=true&auto_play=false&show_playcount=true&show_artwork=true&color=ff0017 2011 သႀကၤန္သံခ်ပ္ သီခ်င္းမ်ား by myolay1996

http://viewer.docstoc.com/
var docstoc_docid=”75360323″;var docstoc_title=”Thangyatt_Complete”;var docstoc_urltitle=”Thangyatt_Complete”;Thangyatt_Complete –

c box

View shoutbox

ShoutMix chat widget

Hello world!

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!

ေသနတ္ကိုင္ထားလဲ အသဲနဲ႔ပါပဲ

 

က်ေနာ္တို႔တပ္ရင္းမွာ ရဲေဘာ္ေတြကို အား႐ံုေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေပးတဲ့အေနနဲ႔လုပ္ေပးတဲ့ အစီစဥ္အနည္းငယ္ထဲက က်ေနာ္တို႔သ ေဘာက်တဲ့အစီစဥ္တခုကေတာ့ ေနာက္တန္းလို႔ေျပာလို႔ရတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္းကို သြားလည္ ခြင့္ေပးတာပါ  အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ဆိုရင္ ၁ လကို ၇ ရက္သြားလည္ခြင့္ (နားခြင့္) ရွိသလို၊ လူပ်ဳိရဲ ေဘာ္ဆိုရင္လဲ ၂ လကို ၇ ရက္သြားလည္ခြင့္ရပါတယ္။

အျခားေသာသူေတြအတြက္ မထူးျခားေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ မဟာအခြင့္အေရးႀကီးပါ အလည္ တန္းမွာဆိုရင္ ရန္သူက အခ်ိန္မေရြး၀င္တိုက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘယ္အခ်ိန္တိုက္ပြဲျဖစ္မလဲ၊ ျဖစ္လာရင္ ဘယ္ လိုတိုက္မလဲ၊ ေနာက္ညပိုင္း

တေယာက္တနာရီအလွည့္က် ေစာင့္ရတဲ့ ညကင္း၊ တပါတ္တခါေလာက္ က်တတ္တဲ့ ထၼင္းခ်က္အလွည့္ စ တာေတြကင္း လြတ္ခြင့္ရတဲ့အျပင္ တေယာက္ကို ၂ ကားသံုးဘတ္နဲ႔ Video လည္းၾကည့္ရမယ္။ အိပ္ေရး လည္း၀မယ္ အပ်ဳိမငမ္း(ဖြန္ေၾကာင့္) လို႔လည္းရမယ္…ကဲ… ဘယ္ရဲေဘာ္က ဒီအခြင့္ အေရးကိုျငင္းမလဲ။ ကင္းေစာင့္၊ ဖက္ထိပ္၊ ထၼင္းခ်က္ စတဲ့အလုပ္ေတြ ၿပီးတာနဲ႔ရဲေဘာ္ေတြ စုမိၿပီဆိုရင္ အမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္ တာ ကေတာ့ ဒုကၡ သည္စခန္းကိုသြား လည္ေရးပါ။ ဒီအပါတ္ဘယ္အတြဲသြားရမယ္ သူတို႔ၿပီးရင္ေရာဘယ္သူ႔ အ လွည့္လဲ ငါ့အလွည့္တုန္းက ေကာင္းမေလးတေယာက္ကို စာလိုက္ေပးခဲ့တယ္ စသျဖင့္ေပါ့ အေၾကာင္းေတြ ကိုစံုလို႔။ 

အလွည့္က်ဆိုေပမယ့္ ရဲေဘာ္အေရအတြက္ကမ်ားတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ့ကိုေစာင့္ ရပါတယ္။ လူပ်ဳိရဲေဘာ္ေတြဆိုရင္လဲ အစီစဥ္ေတြခ်မွတ္ရတာ မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ေပါ့။ ဥပမာ ေကာင္မေလး တေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔ၿပီးႀကိဳက္သြားၿပီ ဆိုပါေတာ့ သူ႔ရဲ႕ Information အကုန္လံုးကို ရက္တိုတိုအတြင္း မွာ စံုစမ္းေပးေတာ့ၿပီးရင္ ျမန္ႏိုင္သမွ်ျမန္ျမန္လုပ္ငန္းစေပးေတာ့ နင့္မို႔ဆိုရင္ကိုယ့္အလွည့္ကေ၀းတယ္ေလ ေတာ္ၾကာေကာင္မေလး ကိုအျခားတေယာက္ေယာက္က သေဘာက်ၿပီး ရည္းစားရသြားရင္အခက္ မဟုတ္ လား။
ဒါမွမဟုတ္လဲ ေနာက္တနည္းရွိပါေသးတယ္ အလွည့္က်တဲ့ရဲေဘာ္နဲ႔ gentlemen agreement ယူရပါမယ္ ဆိုလိုတာက ေနာက္အလွည့္ ငါသြားမယ္ ငါ့ေကာင္မေလးက ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္ဖို႔အတြက္ ႀကိဳးစားခ်င္လို႔ မင္းအ တြက္ငါကင္းေစာင့္ေပးမယ္ ဒါမွမဟုတ္ယူနီေဖါင္းေလွ်ာ္ေပးမယ္ စသျဖင့္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာမယ့္သာ ေျပာ ရတာပါ ဒီ (ဖြန္ေၾကာင္) ကိစၥမွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြ အတြက္အတားအဆီး တခ်ဳိ႕ရွိေနပါ ေသးတယ္။

အဲ့သည့္အထဲက အႀကီးမားဆံုးနဲ႔ အခက္ဆံုးကေတာ့ ဘာသာစကားနဲ႔ လူမ်ဳိးမတူတာပါပဲ အခ်စ္ မွာမ်က္စိမ ရွိဘူးဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အဖို႔မွာေတာ့ မလြယ္ပါဘူး တခ်ဳိ႕ကရင္မေလးေတြဆိုရင္ (က်ေနာ္တို႔ေနရတာက ကရင္လူမ်ဳိးအမ်ားစုကိုး) ဗမာစကားကို လံုး၀မတတ္တာေတာင္ရွိပါတယ္။ ပိုဆိုးတာကသူတို႔ေတြဟာ န၀တ ရဲ႔လူမဆန္ တဲ့ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈ ဆန္ဆန္ထိုးစစ္ေတြေၾကာင့္ ေျပးလာရတဲ့စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ျဖစ္ေန တာပါ။ 


ဒါေၾကာင့္ အနည္း နဲ႔အမ်ားဆိုသလို ဗမာမုန္းတီးေရးက ရွိေနပါတယ္။ ဒါေတြကိုေက်ာ္ၿပီး ဖြန္ေၾကာင့္ရတာ သိပ္ေတာ့မလြယ္လွပါဘူး။က်ေနာ္တို႔ကလဲ ေမာင္ေက်ာင္းသားေတြေလ သိတယ္ဟုတ္… ကရင္စကားကို ခ်စ္တယ္၊ မခ်စ္ဘူး စသျဖင့္သင္ပါေတာ့တယ္ တြန္းအားရွိလို႔လားေတာ့မသိ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ထၼင္းစားေရ ေသာက္ဆိုသလို ေျပာတတ္လာပါတယ္။ ကရင္စကားနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔မွာေနာက္ထပ္ တြန္းအားရွိ ပါေသးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ဟာ ကရင္ျပည္နယ္ပါ ရြာထဲကိုေရာက္လို႔ ဗမာစကား အသံ ၾကားတာနဲ႔ (အခ်ဳိ႕ရြာေတြဆိုရင္) န၀တ စစ္တတ္ထင္ၿပီး ထြက္ေျပးတာကိုခဏခဏ ၾကံဳဖူးပါတယ္။

ေရေတာင္းေသာက္ရင္လဲ ကိုယ့္စကားကို နားမလည္တဲ့အတြက္ ေရငတ္ခဲ့ရတဲ့အခါေတြ မနည္းပါဘူး။ က် ေနာ္ဆိုရင္ ေရွ႕ တန္းဆင္းတဲ့အခါေတြမွာ ကိုယ့္စစ္ေၾကာင္းနဲ႔ကြဲသြားမွာ အရမ္းေၾကာက္ပါတယ္ရန္သူ သတ္ လို႔မေသပဲ စကားနားမလည္လို႔ န၀တ နဲ႔မွားၿပီး ဗ်င္းခံရမွာေၾကာက္လို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္းက်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ေတြထဲက ကရင္ရဲေဘာ္ေတြဆီမွာ တမင္တကာကို သင္တန္းတခုအေနနဲ႔ကို ကရင္စကားသင္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာေတြထဲမွာဆိုရင္လဲ ကရင္စကားတတ္တဲ့ရဲေဘာ္ဟာ မင္းသားပါပဲ ေကာင္မေလးေတြ ဆို ရင္လဲ ကရင္ စကားမပီတပီေျပာတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြကို ေတာ္ေတာ္သေဘာ က်တာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ က်ေနာ့္ပထဆံုးတပ္စိတ္မႈးက ပိုးကရင္ပါ ကရင္စကားႏွစ္မ်ဳိးလံုးကို ေကာင္းေကာင္း ေျပာ တတ္ပါတယ္။ ဘာရမလဲ က်ေနာ္ကေတာ့သူ႔အ နားက မခြာေတာ့ဘူးကရင္စကား တလံုးရရ ႏွစ္လံုးရရ သင္ ေတာ့တာပဲ။ အျခားတပ္မႈးေတြဆိုရင္လဲ ကရင္စကားကိုထၼင္း စားေရေသာက္ေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္ေန ပါၿပီ။ ေနတာၾကာၿပီကိုး။

အခုတေခါက္ ေနာက္တန္းကိုသြာလည္ရမွာေတာ့ ထူးထူးျခားျခား တတ္စိတ္မွဴးသံုးေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္ေပါင္း ေလးေယာက္ပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ငွက္ဖ်ားတက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔သိပ္မလည္ခ်င္ပါဘူး ဖ်ားေနတဲ့အ တြက္ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ဘူးေလ ေနာက္တန္းစခန္းကို က်ေနာ္တို႔ေနရာကေန ရဲေဘာ္ေျခလွမ္းနဲ႔ေတာင္ သံုးနာရီျပင္းျပင္းေလာက္ ေလွ်ာက္ရမ်ာကိုး ေရာက္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဖြန္ေၾကာင္ဖို႔၊ အရက္ေသာက္ဖို႔တို႔က မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး ဘယ္သူနဲ႔မွ

gentlemen agreement ယူလို႔မရတဲ့အဆံုး ရင္နာနာနဲ႔ပဲ သြားလည္လိုက္ရပါတယ္။ ပင္ပန္းျခင္းႀကီးစြာနဲ႔ သြားရပါတယ္ လမ္းမွာလည္း အတူတူသြားတဲ့တတ္စိတ္မွဴးသံုေယာက္က စိတ္ညစ္ေလာက္ေအာင္ကို နား နားၿပီးသြားရတာပါ။ ေရာက္သြားေတာ့လည္း မထူးပါဘူး ငွက္ဖ်ားေသြးေဖာက္ ၿပီးေဆးေသာက္နဲ႔ ဟုတ္တိ ပါတ္တိဘာ မွအေကာင္အထည္မေပၚလိုက္ပါဘူး။ တခုေတာ့ေကာင္းပါတယ္ အိမ္ေထာင္ သည္မိသားစု ေတြက မားမားထုတ္ေတြ၊ ဇီးထုတ္ေတြစသျဖင့္ လူနာဓါတ္စာေတြလာေပးသလို႔ အခ်ဳိ႕အိမ္ေထာင္သည္ ေတြက စာခ်င္တာ၀ယ္စားႏိုင္ေအာင္ မုန္႔ဖိုးေတြ ေပးသြားတာပါ အဲတာခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။

တတ္စိတ္မွဴးသံုးေယာက္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ၁ ထုတ္ ၂၀ တန္ ဇ၀က္သာအရက္နဲ႔ ေကာင္းသူေကာင္း၊ ၂ ကားသံုးဘတ္တန္ Video ၀င္ၾကည့္သူၾကည့္၊ ဖြန္ေၾကာင္သူေၾကာင္နဲ႔ ေပ်ာက္ကုန္ပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔က်ေနာ္တို႔ လည္ပတ္ခြင့္ တပါတ္ျပည့္သြားပါတယ္ ပံုမွန္စည္းကမ္းကေတာ့ ဖ်ားေနတဲ့ရဲေဘာ္ဆိုရင္ ငွက္ဖ်ားေဆးျပတ္ သည္အထိ ေနခြင့္ရွိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ထူးျခားခ်က္လို႔ ေျပာရမလားမသိ က်ေနာ္တို႔ရဲ ေဘာ္တိုင္း လိုလို အနစ္နာခံတဲ့သူကို ခ်စ္သေလာက္ အခြင့္အေရးယူတတ္တဲ့ အခြင့္အေရးသၼားကိုေတာ့ မစင္ကိုရြံသလို ရြံတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုလည္း သူမ်ားကအဲသည့္လို သတ္မွတ္မွာ အင္မတန္ေၾကာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ေဆးမျပတ္ေသးေပမယ့္ ခြင့္ျပည့္ၿပီျဖစ္လို႔တတ္စိတ္မွဴးသံုးေယာက္နဲ႔ စခန္းကိုျပန္လိုက္ခဲ့ ပါတယ္။

လမ္းမွာေတာ့ အသြားေရာအျပန္ပါ ျဖတ္သြားရတဲ့ထိုင္းေတာင္ေပၚ ကရင္ရြာေလးတရြာကို ျဖတ္သြားရ ပါ တယ္။ သည္ရြာမွာ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ေက်ာင္းေတြနဲ႔ အေတာ္ေလးကိုရင္းႏွီးတဲ့ မိသားစုတစုရွိပါတယ္။ ပတ္ သက္မႈကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ အမ်ားစုဟာ အရက္ႀကိဳက္ၾကပါတယ္ ဒါေပမယ့္၀ယ္ေသာက္ဖို႔ ေငြက ေတာ့ မရွိတာမ်ားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာေပါတာက ေတာ့ ေခ်ာင္းထဲမွာေကာက္ႏိုင္ရင္ ေကာက္ႏိုင္သ ေလာက္ရတဲ့ ဖင္ခၽြန္ခ႐ု၊ ေခ်ာင္းထဲကငါး၊ သဘာ၀အေလွ်ာက္ေပါက္ေန ၿပီးခ်ဥ္ပတ္စိမ္စားရင္ အင္မတန္ ထၼင္းၿမိန္တဲ့ ကတက္ရြက္စတာေတြပါ။

အဲ့သည့္မိသားစုရဲ႕ ပံုမွန္အလုပ္ကေတာ့ ေတာင္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးပါ၊ တခါတေလၾကားေပါက္ ၀င္ေငြရွာတဲ့ အေနနဲ႔ေရာ သူတို႔ ေသာက္ဖို႔ပါ အရက္ခ်က္ေရာင္းပါတယ္။ သူတို႔ေတာင္ယာစိုက္ခင္းေတြမွာ အကူအညီလို တဲ့အခါရယ္ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြ အားလပ္တဲ့အခါရယ္ တိုက္ဆိုင္သြားရင္ေတာ့ လူထုစည္း႐ံုးေရးအေနနဲ႔ အခမဲ့၀ိုင္းလုပ္ေပးသလို က်ေနာ္တို႔ေနာက္တန္းကို ျပန္လည္တဲ့အခါေတြဆိုရင္လဲ ခ႐ုေတြငုတ္၊ ငါးဖမ္း၊ ကတက္ရြက္ေတြခူးပါတယ္ ၿပီးရင္ေတာ့ အထက္ပါမိသားစုရယ္ ေနာက္တန္းက လူပ်ဳိဘားတိုက္လို႔ ေခၚရ မယ့္ ႐ံုးရယ္ အိမ္ေထာင္သည္အိမ္ေတြရယ္ကို ေပးပါတယ္။

သူတို႔ကလည္း အျပန္အလွန္ဆိုသလို ၃ လမွ ၁ ေခါက္ေလာက္လာတတ္တဲ့က်ေနာ္တို႔ေမာင္ေက်ာင္းေတြကို ထၼင္းေတြခ်က္ေကၽြး အရက္ေတြထုတ္တိုက္နဲ႔ ျပဳစုပါတယ္။ ေမာင္ေက်ာင္းေတြအတြက္ကေတာ့အႀကိဳက္ေပါ့။ တပ္စိတ္မွဴး တေယာက္ဆိုရင္ ဗိုက္ထဲမွာအရက္မဆံေတာ့လို႔ ျပန္ေတာင္အန္ေနၿပီး လက္ကေတာ့ အရက္ ခြက္ကို လွမ္းတုန္းပါ အဲသည္ ေလာက္အရက္ႀကိဳက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ရည္းစား လင္ရသြား တာထက္ဆိုးပါတယ္ ကိုယ္တိုင္ကအရက္ ႀကိဳက္တယ္မဟုတ္ေပမယ္ ့ကိုယ့္ေရွ႕မွာေသာက္ေနရင္ေတာ့ မေနႏိုင္ပါဘူး ဒါေပမယ္ငွက္ဖ်ားေဆး မျပတ္ေသးေတာ့ ျမင္သာျမင္မၾကင္ရတဲ့ဘ၀ေပါ့။ 

ခရီကေတာ့ တ၀က္ေလာက္က်န္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္တတ္စိတ္မွဴးသံုးေယာက္ ကေတာ့ ညေန ၆ နာရီခြဲေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္ အရွိန္တက္တုန္းပါပဲ။က်ေနာ္တို႔ အဲ့သည့္ရြာကေနထြက္ေတာ့ ည ၈ နာရီကို နာရီ ၀က္ ေက်ာ္ေက်ာ္စြန္းေနပါၿပီ။ ေလးေယာက္ေပါင္းလို႔ဓါတ္မီးဆိုလို႔ ေသာ့ခ်ိတ္မွာပါၿပီး လက္နဲ႔ညႇစ္ထားမွလင္း တဲ့ မီးေသးေသးေလးပဲပါပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာဘာမွမရွိတာထက္စာရင္ နည္းနည္းေတာ့သက္သာ တာ ေပါ့ ဒါနဲ႔က်ေနာ္တို႔လည္း တေယာက္တလွည့္စီ မီးထြန္းၿပီးျပန္ ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ အရက္ကိုအန္တဲ့အထိ မရပ္တမ္းေသာက္တတ္ၿပီး မူးလာရင္ထစ္ကနဲ႔ရွိ ရန္ျဖစ္တတတ္တဲ့ တပ္ စိတ္မွဴးတေယာက္ကေတာ့ ေသာ့ခ်ိတ္မီးကိုတခါမွ တာ၀န္မယူပါဘူး ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက သြားရမွာမို႔လို႔တဲ့ ေရွ႕ဆံုးကသြားရမွာဆိုးလို႔ ေနာက္ဆံုးကသြားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး သူ…အလည္ ကပဲလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ အထင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေရခ်ိန္ကိုက္ေနတယ္လို႔ေပါ့ေလ ။

ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ က်ေနာ္တို႔ေရကန္ေလးအနာမွာ ေရေသာက္ရင္းနားဖို႔အတြက္ ထိုင္လိုက္ေတာ့မွ သူက အလည္ေခါင္မွာ ၀င္ထိုင္ေတာ့တာပဲ သူရဲေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ…..

ေၾသာ္…ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသာရဲေဘာ္လဲ ေၾကာက္တတ္တဲ့ အသဲ နဲ႔ပါပဲလို႔……။ ။

မွတ္ခ်က္။  ။ အဲသည့္လူလည္း ဒုကၡသည္စခန္းတခုမွာ ေသသြားပါၿပီ ဘာရယ္ေၾကာင့္အတိအက် မသိရေပမယ့္ အရက္ေၾကာင့္လို႔ေတာ့ သိုးသိုးသဲ့သဲ့ၾကာလိုက္မိပါတယ္။

ဆက္တိုက္မက္ခဲ့ရေသာ အိပ္မက္မ်ား အပိုင္း ၂

က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ေက်ာပိုးအိပ္တလံုးစီနဲ႔ ဘယ္သြားလို႔ဘယ္လာရမွန္း မသိေယာင္လည္လည္နဲ႔ ညမိုးခ်ဳပ္သြားပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမ၀တီၿမိဳ႕ထဲမွာ လည္ေနတုန္း သံုးဘီးနဲ႔ ဆမ္မေလာ့ (အရပ္ေခၚ) သၼားတေယာက္က သူ႔အိမ္မွာလိုက္ အိပ္လို႔ရေၾကာင္းနဲ႔ တညကို ျမန္မာေငြ ၂၀၀ ေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလာေတာ့က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ၀မ္းသာအားရနဲ႔လိုက္သြားပါတယ္။

အဲ့သည္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔လိုပဲ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္နဲ႔ ကိုရဲလို႔ေခၚတဲ့ အသက္ ၁၇၊ ၁၈ နီးပါးလူငယ္ ၂ေယာက္နဲ႔မိတ္ဖြဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာရရာ အလုပ္လုပ္ၿပီးပိုက္ဆံရွာ မွာ ျဖစ္ေတာ့ရည္မွန္းခ်က္တူၿပီးက်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ေလးတခု ဖြဲ႔လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္မွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျမ၀တီမဲေဆာက္ တံတားႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ဘက္ျခမ္းကို ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ တံတားထိပ္ ကို ေရာက္ေတာ့ ဂိတ္မွာတေယာက္၂၀၀ က်ပ္နဲ႔ျဖတ္သန္းခြင့္ လက္မွတ္၀င္ျဖတ္ရပါတယ္။

လက္မွတ္မွာေတာ့ထိုင္းျမန္မာ ၂ ဘာသာနဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံမဲေဆာက္ၿမိဳ႕ထဲကို ၂၄ နာရီလည္ပတ္လို႔ရေၾကာင္း ေရးထားပါတယ္တံတားေပၚတက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္း၀တ္ စံုတြဲတတြဲကေစာင့္ေနပါတယ္ သည္ႏွစ္ေယာက္က
က်ေနာ္တို႔ကိုလွမ္းေခၚၿပီးတေယာက္ ၂၀၀ ထပ္ေတာင္းပါတယ္၊ က်ေနာ္ကမသကၤာလို႔ ေမးေတာ့သူတို႔ ႏွစ္ ေယာက္ကခပ္မာမာနဲ႔ ဒီမွာထပ္ေပးရ တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။ သူတို႔မ်က္လံုးေတြကလည္း မသကၤာစရာပါ

ဂိတ္ဘက္ကို က်ီးကန္းမ်က္လံုးေတြနဲ႔ လွမ္းလွမ္းၾကည့္ ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္လည္းဒါဆိုဂိတ္ ကိုသြားေမးမယ္ဆိုေတာ့မွ အမ်ဳိးသၼီးလုပ္သူက ေနေနေမာင္ေလး အျပန္က်မွ ေပးေတာ့ အခုေတာ့မယူေတာ့ ဘူးသြားသြားဆိုၿပီး ျပာျပာသလဲ မဲေဆာက္ဘက္ျခမ္းကို သြားခိုင္းပါတယ္။

ေက်ာ္ဇင္ကေတာ့ စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ မင္းကြာေတာ္ေတာ္ရဲတာပဲ ငါတို႔ကိုဖမ္းထားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ လို႔ႀကိတ္ ၿပီးေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ လူညစ္ပါတ္ေတြ အေၾကာင္းေထြတထူး ရွင္းျပမေနေတာ့ပဲမဲေဆာက္ဘက္ ကိုထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ကိုေက်ာ္ (ခ) ကိုႀကီးေက်ာ္ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ မယ္ေတာ္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကပါတယ္။ အျခားသူေတြေျပာျပခ်က္အရ အဲသည့္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ိုထိုင္း အလုပ္ရွင္ေတြကသူတို႔အလုပ္သၼားလိုရင္ လာရွာေလ့ရွိေၾကာင္းနဲ႔ ထိုင္းရဲေတြကလည္း သည္ေက်ာင္း ၀င္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ျမန္မာျပည္သားေတြကိုမဖမ္းဘူးဆိုတာပါ။ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေတာ့ ျမန္မာ ျပည္သားေတြကို ဟိုတစု သည္တစု ေတြေနရပါတယ္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ နားစရာအရင္ရွာၿပီးနားၾကပါတယ္ ေနရာကေတာ့ ေညာင္ပင္ႀကီးနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္ဆိုင္ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ေတြရွိတဲ့ ဇရပ္မွာပါ က်ေနာ္တို႔ေလးေယာက္ ရွိသမွ်ပိုက္ဆံေတြကို စုလိုက္ေတာ့ တ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္က်န္ပါေသးတယ္၊ က်ေနာ္တို႔အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီး ေပါင္မုန္႔နဲ႔ေဆးလိပ္၀ယ္လိုက္ ပါတယ္ ေလးေယာက္လံုးကေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တာမို႔ ေဆးလိပ္ကလည္း အေရးပါလွပါတယ္။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းကထၼင္းကေတာ့ တေယာက္မွသြားမစားရဲပါဘူး ရွက္တာေရာ ေၾကာက္တာေၾကာင့္ပါ။…..

ဆက္တိုက္မက္ခဲ့ရေသာ အိပ္မက္မ်ား အပိုင္း ၁

တေလာကလံုး အိပ္စက္အနားယူရမယ့္ အခ်ိန္လို႔ သတ္မွတ္ရမယ့္ မနက္ ၄ နာရီမွာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕ေလးေတြရဲ႕ ထူးျခားခ်က္ ေၾကာင့္လားေတာ့မသိ ဒီၿမိဳ႕ေလးကေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ စည္းကားေနပါတယ္။ ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ခ်င္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတြက္ေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစရာျမင္ကြင္းပါပဲ။

ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ၿမိဳ႕ ကေလးျဖစ္တဲ့ ျမ၀တီၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ ေက်ာ္ဇင္ရဲ႕ အကို၀မ္းကြဲ ၀င္းမင္းကက်ေနာ္တို႔ႏွစ္ ေယာက္ကို သူတို႔ၿမိဳ႕ကေနတဆင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမဲေဆာက္မွာ စီပြားရွာလို႔ေကာင္းေၾကာင္း မစားရ၀မခန္းေျပာျပ ၿပီးလိပ္စာေပးသြားတဲ့အတြက္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ၿပီးရန္ကုန္ ဆင္မလိုက္အေ၀းေျပးဂိတ္မွတ ဆင့္ ျမ၀တီၿမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ့တာပါ။

ျမန္မာျပည္မွာကလည္း စီးပြားရွာရတာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔က်ပ္တည္းလာပါတယ္။ ရတဲ့လခနဲ႔အသံုးစာရိတ္ ျပန္ တြက္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမွကို ညီမွ်ျခင္းခ်လို႔မရတဲ့ အေျခအေနပါဒါေတာင္က်ေနာ္က တေယာက္တည္းသမား ပါဘယ္သူ႔ကိုမွေထာက္ပံ့ ေပးစရာမလိုပါဘူး ကိုယ္ဘာသာရွာ ကိုယ့္ဘာသာျဖဳန္း၊စု ႀကိဳက္သလိုလုပ္လို႔ရပါ တယ္။ က်ေနာ္က လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုယ္ ပိုင္ေထာင္ခ်င္တာပါ အစုစပ္ရွယ္ယာသေဘာမ်ဳိး ေထာင္ၾကည့္ ဖူးပါ တယ္အဆင္မေျပပါဘူး လၻက္ရည္ဆိုင္ကေရာင္း ေကာင္းေပမယ့္ ကိုယ့္နဲ႔ရွယ္ယာ၀င္ထားသူေတြရဲ႕ မသမာ မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္သံုးဆိုင္တိတိ ထြက္ေပးလိုက္ရဖူးပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ ေနာက္တခါလၻက္ရည္ဆိုင္ ေထာင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဘာသာတေယာက္တည္း ေထာင္ေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ရည္ရြယ္ ခ်က္နဲ႔ပိုက္ဆံကို က်ိတ္စုေနတာပါ။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက ဒီႏွစ္ဆိုင္ေနရာ တေသာင္းဆိုရင္ ေနာင္ ႏွစ္ ႏွစ္ေသာင္ဆိုၿပီး ခုန္ခုန္ တက္လာပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕စုေငြကေတာ့ တႏွစ္ထက္တႏွစ္တက္တက္လာတဲ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကို ဘယ္လိုမွလိုက္မမွီေတာ့ ပါဘူး ဒါနဲ႔ေနာက္ဆံုး ၀င္းမင္းရဲ႕အၾကံျပဳခ်က္အရက်ေနာ္နဲ႔ ေက်ာ္ဇင္ ထြက္လာခဲ့ရတာပါ။

ျမ၀တီအေ၀းေျပးဂိတ္မွာကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ႔ရတဲ့ အထက္ပါျမင္ကြင္းေၾကာင္း အားတက္သြား ပါတယ္ေနာက္၀င္းမင္း ေပးထားတဲ့လိပ္စာအတိုင္း ထြက္လာခဲ့ပါတယ္ သူေပးထားတဲ့လိပ္စာကေတာ့ အမွန္ ပါပဲ ဒါေပမယ့္မမွန္ ေတာ့တာက ၀င္းမင္းတို႔မိသားစု အဲဒီၿမိဳ႕မွာမေနေတာ့ဘူး ဆိုတာကိုျခံတခါးေတာင္ မဖြင့္ ပဲနဲ႔ အလွဴခံကိုေျပာသလို႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာကိုဆက္လုပ္ရမယ္မွန္းဆလို႔မတတ္ ေတာ့ပါဘူး ေနာက္ကိုပဲျပန္လွည့္ရမလား ေရွ႕ပဲဆက္တိုးရမလားဆိုတာ ေတာ္ေတာ့္ကိုဆံုးျဖတ္ရခက္သြားပါ တယ္။

ျမ၀တီၿမိဳ႕ ဆိုတာကိုစာထဲမွာေတာင္မဖတ္ဖူးတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အဖို႔ေတာ့ စိတ္ဓါတ္က်စရာပါပဲဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔အားမငယ္ဖို႔ ေက်ာ္ဇင့္ကိုႏွစ္သိမ့္ရင္း လမ္းထိပ္လၻက္ရည္ဆိုင္မွာ လၻက္ရည္တ ေယာက္တခြက္ေသာက္ရင္း က်ေနာ္တို႔ဘာဆက္လုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲဆိုတာကို တိုင္ပင္ၾကပါတယ္။ ေက်ာ္ဇင္ကေတာ့ ျပန္လွည့္ခ်င္ပါတယ္ က်ေနာ္ ကေတာ့ေရာက္မွေတာ့ မထူးဘူးတံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ ကိုက္ဆက္တိုးခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ က်ေနာ့္အဆိုကို သူလက္ခံသြားၿပီးဆက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ လက္ထဲမွာေတာ့ လက္က်န္ ေငြေတာ္ေတာ္ကိုခန္းေနပါၿပီ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္လည္ပင္းမွာဆြဲထားတဲ့ ဆြဲႀကိဳးဆိုင္းကိုထာ၀ရထြက္ ခိုင္းလိုက္ရပါတယ္ မတတ္ ႏိုင္ဘူးေလ ရွိတန္ဆာ မရွိ၀မ္းစာေပါ့…..ဆက္ပါဦးမယ္..

ပ်က္စီးသြားတဲ့ က်ေနာ့္ခရစ္စမတ္

ဒီခရစ္စမတ္မွာ

အိမ္ကိုလည္း မလြမ္းျဖစ္ေတာ့ဘူး

ရြာကဘုရားေက်ာင္းကိုလည္း(အိပ္မက္ထဲကေန)

မလြမ္းျဖစ္ေတာ့ဘူး…

နာၿပီးရင္းနာေနတဲ့ဒီႏွလံုးသားကို

မယုတ္မာတတ္ပဲ(အလုပ္မရွိ) ယုတ္မာေနသူေတြၾကားမွာ

ရွင္သန္တတ္ေအာင္ပ်ဳိးေထာင္ သင္ၾကားရင္း

ဘ၀ရွင္လာခဲ့ရလို႔ထင္ရဲ႕…..

ယုန္ငယ္ေလးလို ေၾကာက္တတ္တဲ႔
ငါ့ခ်စ္သူကိုေတာင္

ဒီခရစ္စမတ္မွာမလြမ္းျဖစ္ေတာ့ဘူး…..။  ။

ခ်စ္သူေတြမၿဖစ္လိုက္ရတဲ့ ခ်စ္သူမ်ား

ခ်စ္သူေတြမၿဖစ္လိုက္ရတဲ့ ခ်စ္သူမ်ား

တိတိက်က် ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ၾကေပမယ့္
အလင္းနက္နက္ ညဥ္႔ယံေတြထဲ
ၾကယ္ေတြကို ေရတြက္ခဲ့ဖူးၾကတယ္ ….

တိတိက်က်ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ၾကေပမယ့္
စူးစူးရွရွ သီခ်င္းသံစဥ္တစ္ပုဒ္ကို
အတူတူ ဆိုညည္းခဲ့ၾကဖူးတယ္ ……

တိတိက်က် ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ၾကေပမယ့္
အနာဂါတ္ေကာင္းကင္ယံမွာ
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကိုယ္စီပ်ိဳးခဲ့ၾကဖူးတယ္ …

တိတိက်က် ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ၾကေပမယ့္
အလြမ္းေတြရဲ႕ သို၀ွက္မႈကိုယ္စီေအာက္
ငါတို႔ မနက္ေတြ လင္း ခဲ့ၾကဖူးတယ္

တိတိက်က် ခ်စ္သူေတြမဟုတ္ၾကေပမယ့္
နားလည္မႈကိုယ္စီေပးလို႔….
ငါတို႔ကိုယ္စီေရာင့္ရဲခဲ့ၾကဖူးတယ္

လက္ခ်င္းလည္းမတြဲခဲ့ၾကဘူး
အနမ္းေတြလည္းမေ၀ခဲ့ဘူး
ဒီေဆာင္းဦးမွာ…..ေအးခ်မ္းမႈကိုယ္စီနဲ႔
ကမၻာတစ္ဖက္ၿခမ္းစီေပမယ့္လည္း
ငါတို႔ေသြးေတြနီးေနခဲ့တယ္ …..

ၿပန္မဆံုႏိုင္ၾကေတာ့ေပမယ့္လည္း…
ငါတို႔ဟာ…ခ်စ္သူေတြမၿဖစ္လိုက္ရတဲ့ ခ်စ္သူေတြပဲကြယ္ ။

သက္တန္႔ခ်ိဳ

( ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္ သူငယ္ခ်င္းလည္းမဟုတ္ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဆံႏြယ္ေတြအေပၚ ေနရာင္ၿခည္က်တိုင္းေရႊအိုေရာင္မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ကဗ်ာေပါင္းေၿမာက္မ်ားစြာ ၿဖစ္ေပၚေစခဲ့တဲ့ ” သူမ ” အတြက္ )

ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေပမယ့္ ဆြတ္ပ်ံဘြယ္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေလးမို႔လို႔ ကူယူလာတာပါ ခြင့္မေတာင္ခဲ့ရေပမယ့္ လင့္ခ္ျပန္ညႊန္းေပးတာမို႔ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္….

post by http://www.thettantcho.com/

ကြက္လပ္ျဖည့္ခ်င္သူ

ႏွလံုးသား ကြပ္လပ္မရွိတဲ့သူကို ေသေလာက္ေအာင္ ကြပ္လပ္ျဖည့္ခ်င္ေနမိတယ္… ဘယ္သူေတြက စသတ္ မွတ္သြားမွန္း ကိုမသိရတဲ့ တဖက္သတ္အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို ရင္မွာပိုက္ထားလို႔ လူလည္း ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္ နဲ႔…. ေတြ႔လိုက္တိုင္း ေတြ႔ လိုက္တိုင္းတိတ္တိတ္ေလး ေျပာမိတာေတြက ေကာင္မေလး ငါ့အတြက္ေတာ့ နင့္အလွဟာ ဗီးနပ္စ္ ဆိုတဲ့အခ်စ္နတ္ဘုရား မေတာင္ မမွီပါဘူး။

(ဘယ္မွီမလဲ သူကခါးတုတ္ၿပီး လက္ေတြမပါဘူးေလ:D) နင္ငါ့ကိုၾကည့္ေလ့ရွိတဲ့ မ်က္လံုးသက္သက္ အၾကည့္ေတြနဲ႔တင္ ငါ့ႏွလံုးသား မေလးရီးယား (Malaria) စားသြားပါတယ္။ တခါတေလျပံဳးေလ့ရွိတဲ့ နင့္ရဲ႕  ႏႈတ္ခမ္းသက္သက္ အျပံဳးတ ခ်က္ကိုျမင္တိုင္း ေနဦးရနံကိုစ႐ွဴမိတဲ့ ေတာအ႐ိုင္းပန္းလို ရင္ခုန္သံေတြ ၀ုန္းဒိုင္းျမည္သံနဲ႔ ထပြင့္ခဲ့ရတာ နင္ကိုယ္တိုင္ ညာမရေလာက္ေအာင္ သိသာေနခဲ့ပါလားကြယ္။

ငါသာ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီဆိုရင္ မိုနာလီဇာပံုကိုမဆြဲခဲ့ဘူး ဘာလို႔ဆိုေတာ့ အခုၾကည့္ေလ တကမၻာလံုးက ပုရိသေတြသူ႔ပံု ကို၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတာ သူမခမ်ာရွက္ရွာေတာ့မေပါ့။ အဲလိုပါပဲ ေကာင္မေလးေရ နင့္ကိုငါ ဘယ္ေတာ့မွပံုမဆြဲဘူး တကယ္ လို႔ေပါ့ ဆြဲခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္ လူေတြသူေတြမျမင္ႏိုင္တဲ့ ငါ့ႏွလံုးသားထဲမွာပဲထည့္ဆြဲထားမယ္ မ်က္လံုးထဲကေတာ့လွ်ံမက် လာနဲ႔ေပါ့။

ငါ့ထက္ေခ်ာတယ္၊ ငါ့ထက္ပညာတတ္တယ္၊ ငါ့ထက္ေငြပိုရွိတယ္၊ အို…..ပိုလိုက္တဲ့ဂုဏ္ျဒပ္ေတြ ဒါေတြငါမမွီခဲ့ပါဘူးဘာ ဆိုဘာမွလည္း မရွိပါဘူး ကဲပိုကြာ သာကြာ မင့္အခ်စ္ကိုမရတဲ့ေနာက္ ဘာေတြသာေနလဲငါ့တြက္ ထူးဦးမွာလား…………. ဒီတခါေတာ့ ၾကဴးပစ္ကိုအႀကီးအက်ယ္စိတ္နာတယ္ ဘယ့္နယ့္ငါ့အလွည့္ေရာက္မွ ျမႇားကုန္ရတယ္လို႔။

တခုေတာ့သတိေပးထားပါရေစ… အခ်စ္=အခ်စ္ ဒါမွန္ပါတယ္… ဒါေပမယ့္ျပန္လာတာက အခ်စ္=သူငယ္ခ်င္းတဲ့ သက္ေရာက္မႈတိုင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္တဲ့… ငါဘက္ကိုျမန္ျမန္သက္ေရာက္ပါေတာ့ ခ်စ္သူရယ္။

ေမာင္ရင္ သိကၡာခ်ခံရျခင္း

ဘာလိုလိုနဲ႔ က်ေနာ္လည္းမဲေဆာက္ဆိုတဲ့ (က်ေနာ္တို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့) ၿမိဳ႕ျပကိုေရာက္ခဲ့တာ ၂ ႏွစ္ ျပည့္ သြားၿပီ။

၂ ႏွစ္ အတြင္မွာ အလုပ္အကိုင္ေတြကေတာ့ နည္းနည္းစံု သြားတယ္။ ပထမ ၀ပ္ဆိုဒ္သင္တယ္ စာေတြ ဘယ္လိုတင္ဘယ္လိုခ်..စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာေနရတာ နည္းနည္းပ်င္းလာတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔အ ေပါင္းအသင္း နည္းနည္ထားလိုက္တယ္.. မ်က္ႏွာငယ္လိုက္တာဗ်ာ၊ ေတာထဲမွာေနတုန္းက ခပ္တင္တင္းပဲ ငပိ ျငဳပ္သီးနဲ႔ေနခဲ့တာ။

ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေအာက္ႀကိဳ႕႐ိုးထံုးစံမရွိဘူးေလ သိတယ္မဟုတ္လား ရဲေဘာ္ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ ဒါပဲ။မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ျပကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ေပါင္ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္ဆိုသိပ္ႀကိဳက္ဗ် က်န္းမာေရးေတြဘာေတြလည္း နားလည္သင့္သေလာက္ေတာ့ နားလည္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးလိပ္ မ ေသာက္တတ္တဲ့ လူေတြကိုၾကည့္ၾကည့္ၿပီး လူျဖစ္`ရႈံးလိုက္တာလို႔ ျမင္တတ္တဲ့ က်ေနာ့္လိုေကာင္က ေဆးလိပ္ႀကိဳက္တာမဆန္းပါဘူးေလ။ 

ခက္တာက အဲသည့္ေဆးလိပ္ရဖို႔အတြက္က ျပႆနာဗ် ကိုယ္ၾဆာကလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မႀကိဳက္ ေတာ့ က်ေနာ့္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ျပႆနာပဲေလ… ။

ဒါကထားပါ ထားလို႔မရတာက က်ေနာ္ကလခစားမဟုတ္ဖူးေလ အဲ့သည္ေတာ့ ပိုက္ဆံမရွိဘူးေလ.. ဒီေတာ့ေဆးလိပ္ဖိုးဆိုတာကို လုိက္ရွာရေတာ့တာေပါ့… ဘယ္မွာလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္နဲ႔ခင္သမွ်သူေတြဆီမွာ မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ ေတာင္ရေတာ့တာေပါ့ ပိုက္ဆံရွာလို႔တတ္ပါတယ္ က်ေနာ့္ကိုက ၀တ္ေႂကြးပါေနလို႔ထင္ပါရဲ႕ ဒီပိုက္ဆံမရတဲ့ အလုပ္ကိုပဲခင္တြယ္ေနတာေလ..အဲ့သည္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လဲ ..။

သိကၡာေတြေပါ သိကၡာေတြ အပံုလုိက္အထပ္လိုက္ ခႊ်မ္းကနဲ ဂြမ္းကနဲက်တာ ၿမိဳ႕ျပကလူေတြက ရွင္းရွင္းေျပာရရင္က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီးမဟုတ္ေတာင္ နည္းနည္းေလးေတာ့ ကြာၾကတယ္ဗ်.. က် ေနာ္က ေတာထဲမွာအသားက်သလိုလို ၿမိဳ႕ျပမွာအသားက်သလိုလိုနဲ႔ တကယ္ေတာ့ ၿမိဳျပနဲ႔အံမ၀င္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ေသေသေၾကေၾက အစစအရာရာစြန္႔လႊတ္ထားၿပီးသား… သူတို႔က်ေတာ့ အနည္းဆံုး သား၊ မယား ဆိုတာေလးေတာ့ လည္ျပန္တတ္ၾကတယ္ေလ။

ေနာက္လူကို ဆက္ဆံရင္လည္း မတူသလိုလိုမတန္သလိုလို ကိုယ္ကပဲညစ္ပတ္ေနသလိုလို မသိရင္ သူတို႔ ပစၥည္ပဲကိုယ္ကခိုးေတာ့မလိုလို….၊ အဲ့သည္လိုဆက္ဆံေရးေတြဗ် အစကေတာ့က်ေနာ္လည္း ေသခ်ာမသိ ေတာ့သူတို႔ကို အထင္ေတြႀကီးလိုက္တာ သူတို႔လုပ္သမွ်အထင္ တအံတၾသနဲ႔ေပါ့ ေတာသားၿမိဳ႕တက္နဲ႔ နည္နည္းတူမယ္ထင္တယ္ ေနာက္သိပ္မၾကာဘူး က်ေနာ္လည္း ပညာေရးစိတ္၀င္စားတာနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ တယ္ေပါ့ဗ်ာ အဲမွာဇာတ္လမ္းက စေတာ့တာပဲ ဘာေတြမွန္းကိုမသိေတာ့ဘူး။

က်ေနာ့္စ႐ိုက္ကလည္း သိတဲ့အတိုင္းပဲေလ ဘာကိုမွအေၾကာက့္အလန္႔မရွိတာ ေၾကာက္စရာလဲဘာလိုလို႔လဲ အားလံုး တေန႔က်ရင္ေသၾကမွာပဲဟာ အဲ့ေလးစားမႈေတာ့ရွိတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ျပတဲ့ေလးစားမႈက သူတို႔ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကို လိုက္နာမယ္..။ အဲတာေတြကိုမခ်ိဳးေဖာက္တာဟာ သူတို႔ကိုေလးစား တာပဲက်ေနာ္ကဒီလိုပဲသတ္ မွတ္တာ အဲမွာလြဲတာပဲ သူတို႔ (တခ်ိဳ႕ေသာေခါင္းႀကီးေတြ) က ေၾကာက္ရြံ႕မႈ ကိုေလးစားမႈလို႔ ျမင္ၾကတာ အဲမွာ က်ေနာ့္ နဲ႔ သူတို႔လြဲၾကေလသတည္းေပါ့ဗ်ာ။

က်ေနာ့္အထင္မမွားဘူးဆိုရင္ သူတို႔ထဲက အခ်ိဳ႕လူေတြဟာ က်ေနာ့္ကို ေသာက္ျမင္ေတာင္ကပ္ႏိုင္တယ္။ ကပ္ခ်င္လဲ ကပ္စရာပဲေလ က်ေနာ္ကလည္း အျမင္ကပ္တာပါပဲ လုပ္ေနတာက ပိစိေလးဘ၀င္က ထန္းပင္ထိပ္မွာေရာက္ေနတာကိုး ေျပာတဲ့စကားကိုၾကည့္ေလ “ဒါအဖြဲ႔အစည္းကို ေစာ္ကားတာပဲ” အမေလး လန္႔သြားတာပဲ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ အဖြဲ႔အစည္းကို ေစာ္ကားရင္ေသဒဏ္ေလ ႏွဖူးက်ည္သင့္တာပဲ။ ေအာ္ ဘယ္သူ႔ဆီကမ်ား အဲ့သည့္စကားရသြားပါလိမ့္ လို႔စည္းစားမိတယ္အဲလိုအေျပာခံရၿပီဆိုရင္ ေျဖရွင္ေပေတာ့ ေျပာခံရသူေရာ ေျပာသူပါ.. အႀကီးအက်ယ္ကိုရွင္းရတာ။

သူတို႔မွာေတာ့ ေရခ်ိဳး၊ ေသးေပါက္ သံုေနလိုက္ၾကတာ.. ဒါနဲ႔ သိပ္မၾကာပါဘူး က်ေနာ့္နဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးဖို႔ ကံၾကမၼာက ဖန္လာပါေလေရာဗ်ဳိ႕ တရက္ေပါ့….

က်ေနာ္တက္ရတဲ့ ေက်ာင္က ဆယ္တန္းလြန္ေပါ့ (ပိုစ့္တန္း post-10) အဂၤလိပ္၊ ထိုင္း ၂ ဘာသာသင္ တယ္ဗ်။ အဂၤလိပ္မွာ နည္းနည္းအဆင္ေျပတယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ တက္ၾကတဲ့ေက်ာင္းသား အားလံုးနီးပါးက အဂၤလိပ္ဘာသာကို အနည္းနဲ႔အမ်ား တီးမိေခါက္မိထားတယ္ေလ အက်ဳိးအပဲ့ေလာက္ေတာ့ ဖြတ္တတ္တာ ေပါ့ ဆရာေတြကလည္း နားလည္ပါ တယ္.. သူ႔ဟာနဲ႔သူ အဆင္ေျပတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။

ဂြက်တာက ထိုင္းဘာသာသင္ တဲ့အခ်ိန္ဗ် သင္တာက ဆရာမ ျမန္မာလိုလည္း မတတ္ အဂၤလိပ္လိုလဲမရနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ဂြက်တယ္ဗ် ျပႆနာကလည္း ေျပာမေနနဲ႔ ခဏခဏကိုတက္တာ သူ႔မွာသင္႐ိုးေတြေျပာင္ တာ ၃ ႀကိမ္မကေျပာင္လိုက္တာ တခုမွအဆင္မေျပဘူး ျဖစ္ေနရွာတာ၊ က်ေနာ္လည္း သူ႔ကိုသနားတယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းေလ သူကငယ္လဲငယ္ ပညာအရည္အခ်င္းကလဲ မရွိနဲ႔ေနာက္ သူထိုင္းစာသင္ ေပးရတာ မနည္းဘူးဗ် မူႀကိဳအဆင့္ကေန က်ေနာ္တို႔ ပိုစ့္တန္းအထိ ဆိုေတာ့ သူ႔ခမ်ာ တေန႔လံုးေျပးေနရ ရွာတာ။

ပိုက္ဆံေတာ့ရတယ္ဗ် ဆရာေတြ ဆရာမေတြထဲမွာ သူ႔လခက အမ်ားဆံုးပဲ… ။ က်ေနာ္လည္းႀကိဳးစားသင္ ၾကည့္ပါေသးတယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေနရဦးမွာကိုး မေတာ္အိမ္ ေထာင္ေတြ ဘာေတြေတာင္က်သြားႏိုင္ေသးတယ္ တတ္ထားသင့္တဲ့ ဘာသာထဲမွာထိုင္းလည္းပါတာကိုး.. က်ေနာ္ကရင္စကားကို လည္းဒီလိုပဲသင္ခဲ့ရတာပဲ … ထံုးစံအတိုင္းေပါ့ဗ်ာ ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္နဲ႔သင္ လာလိုက္တာ။

အဲသည့္ေန႔က သူေျပာတာကိုက်ေနာ္ လံုး၀နားမလည္လိုက္ဘူးဗ် အဲတာနဲ႔ ေကာ္ပီယူၿပီး ေနာက္လိုက္တာ ျပႆနာတက္ပါေလေရာ ငိုလုိက္တာ ႏွပ္ေတြဘာေတြေတာင္ထြက္လို႔ အစကဘာမွန္းေတာင္မသိဘူး က်ေနာ္တို႔လည္း ဘူမသိကိုးမသိနဲ႔ သြားေတာင္းပန္ေသးတယ္ … ဒါေပမယ့္မရပါဘူး ။

ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းစဥ္အတပ္ခံရပါေလေရာ ကိုယ့္အဖြဲ႔အစည္းကိုယ္ျပန္ ေက်ာင္ကိုအဲ့သည့္က တက္ေပါ့ဗ်ာ ေနရာက အေရးမႀကီးပါဘူး က်ေနာ့္အတြက္ ဘယ္ေနရာသြားေနေန အစဥ္ေျပပါတယ္ ဒါေပမယ့္သိကၡာေလ သိကၡာက်တာေပါ့ ေမာင္းထုတ္ခံရတာနဲ႔  ဘာထူးေသးလဲ ျဖစ္တဲ့ျပႆနာက ဘားမွမဟုတ္ေပမယ့္ နာမည္ ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုစာလာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာမကိုေစာ္ကားတာတဲ့ ေစာ္ကားသလိုျဖစ္တာတဲ့ အဲဒါအဖြဲ႔အ စည္းကိုေစာ္ကားတာနဲ႔ အတူတူပဲတဲ့.. အရပ္ကတို႔ေရ ၾကားေကာင္းၾကေသးရဲ႕လားလို႔ ေအာ္လို႔ရရင္ ေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္… တကယ္ေျပာတာ။

က်ေနာ္အတြက္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ျပက သိကၡာခ်တာ ႏွစ္ခါရွိသြားၿပီ….

ေျပာမဲ့သာ ေျပာရတာပါ ေနာက္အပတ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ အဲ့သည့္ထိုင္းဆရာမကိုပဲ သြားေတာင္ပန္ရဦးမယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ ဖို႔ေလ သူကမတက္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေမာင္ရင့္သိကၡာ ထပ္က်ျပန္ေရာေပါ့… ဒါပါပဲဗ်ာ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့တဲ့ ေလွ်ာ့ရလြန္းလို႔ လူလည္းပိန္ပိန္ေလးပဲ က်န္ေတာ့တယ္ ေအာ္ေလာက ေလာက ဘယ္ေတာ့မ်ား မတရာမႈေတြ ပေပ်ာက္မ လဲ…..။  ။